«Και μέσα σε κοιλάδα σκιάς θανάτου αν περπατήσω, δεν θα φοβηθώ κακό·
επειδή, εσύ είσαι μαζί μου· η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αυτές με παρηγορούν.» (Ψαλμός 23:4)
Διαβάζοντας αυτό το εδάφιο, μπορούμε άραγε να αναγνωρίσουμε φορές στη ζωή μας που περπατήσαμε μέσα από μια τέτοια κοιλάδα; Ίσως κάποιοι, τη στιγμή που διαβάζουν το άρθρο, να βιώνουν ακριβώς αυτό.
Τι είναι όμως αυτή η κοιλάδα σκιάς θανάτου; Μπορεί να είναι μια δύσκολη κατάσταση στη ζωή μας. Μια πρόκληση, με την οποία δεν έχουμε βρεθεί ξανά αντιμέτωποι. Μια απρόσμενη αρρώστια σε εμάς τους ίδιους ή σε αγαπητά πρόσωπα. Η μάχη με το πένθος μετά από την αποχώρηση κάποιου αγαπημένου μας. Και η λίστα αυτή μπορεί να γεμίσει σελίδες ολόκληρες. Ένα είναι το σίγουρο. Ο Δαβίδ στον Ψαλμό δεν λέει «Κύριε δε θα με αφήσεις ποτέ να περπατήσω μέσα από κοιλάδα σκιάς θανάτου». Αντιθέτως, λέει ότι «αν περπατήσω, δε θα φοβηθώ κακό».
Διαβάζοντας τον Ψαλμό 23 ίσως νομίζουμε ότι υπόσχεται πως θα έχουμε μια ζωή χωρίς δυσκολίες. Μα, άλλωστε ξεκινάει και με τη φράση: «Ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου· τίποτε δεν θα στερηθώ». Μπορούμε να πούμε ότι ο Δαβίδ, που έγραψε τον Ψαλμό, δεν είχε προβλήματα στη ζωή του; Με μια μικρή ματιά στους Ψαλμούς του Δαβίδ, θα καταλάβουμε ότι οι θλίψεις και οι δυσκολίες τον συνόδευαν στη ζωή του, όπως η σκιά του ανθρώπου τον ακολουθεί από το πρωί μέχρι να βραδιάσει. Παρόλα αυτά αναγνώριζε τις ευεργεσίες του Θεού στη ζωή του. «Ευλόγει, ω ψυχή μου, τον Κύριο, και μη ξεχνάς όλες τις ευεργεσίες του·» (Ψαλμός 103:2).
Είναι πράγματι δύσκολο την ώρα που κάποιος δοκιμάζεται να νιώθει ευγνωμοσύνη. Αυτός που γράφει αυτό το άρθρο, πολλές φορές τα χάνει στις δύσκολες ώρες και νομίζει ότι ο Θεός δεν τον ακούει. Κι όμως, ο Θεός επιτρέπει τέτοιες ώρες στη ζωή μας για να μάθουμε να τον εμπιστευόμαστε περισσότερο. Είναι μια διαδικασία μάθησης και πνευματικής εκγύμνασης. Αν ο αθλητής δεν μοχθήσει και δεν πονέσει, πώς θα βελτιωθεί; Εμείς όμως, πρέπει να κοιτάμε στο τέρμα.
Έχουμε μια αποστολή, να δείχνουμε καθημερινά στους γύρω μας τον Ιησού Χριστό. Να μιλάμε με παρρησία για Αυτόν και να αγαπάμε τον πλησίον μας. Και αυτό δεν είναι πάντα εύκολο. Ο Θεός όμως, μας προετοιμάζει ώστε να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις προκλήσεις. Μας κάνει χρήσιμους για το θέλημά Του!
Ας μάθουμε λοιπόν και στις δυσκολίες, να ψάλλουμε με θάρρος, «ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου»!
«επειδή, είμαι βέβαιος, ακριβώς σε τούτο, ότι εκείνος που άρχισε σε σας ένα καλό έργο, θα το επιτελέσει μέχρι την ημέρα τού Ιησού Χριστού.» (Προς Φιλιππησίους 1:6)